Hoe slaapt Delfzijl-Noord?
In het kader van het sociaal-artistieke project Hoe Slaapt Nederland bracht Collectief Raven vijf dagen door in de Schuitenzandflat in Delfzijl-Noord, een flat die binnenkort gesloopt zal worden. Deze residentie maakte deel uit van het programma Mijn Thuis Mijn Verhaal, een initiatief van de gemeente Groningen om verhalen en perspectieven uit de wijk een podium te geven.
Tijdens ons verblijf spraken we met een diverse groep mensen die allemaal een unieke band hebben met de wijk. We ontmoetten buurtbewoners, wijkagent Ali, verschillende BOA's, Dennis – die we tegen kwamen toen hij zijn 3 honden uitliet–, en Kim van Kans en Kunst, waar kinderen uit de wijk gratis kunnen knutselen. Daarnaast gingen we in gesprek met vertegenwoordigers van woningcorporaties die betrokken zijn bij de transitie van de wijk.
De gesprekken waren intiem en veelzijdig: van dromen over een veiligere en mooiere toekomst voor Delfzijl-Noord tot zorgen over de veranderingen die de wijk doormaakt. De ontmoetingen lieten zien dat, ondanks de verschillen, de wens om je ergens thuis te voelen en veilig te slapen overal centraal staat.
Deze residentie was een eerste stap in het verzamelen van hoe Nederlanders slapen. We vertaalde de dromen van de mensen die we spraken in een ruimtelijke dromenvanger. Waar mensen over piekeren schreven we op. En we maakte zelfs een serie polaroids in iemands slaapkamer.
In de ruimtelijke dromenvanger ontvingen we aan het eind van de residentie bewoners en geïnteresseerden uit de buurt. Daar maakte we hen deelgenoot van ons onderzoek. De residentie bevestigde hoe waardevol het is om juist nu – op een moment van verandering – stil te staan bij de stemmen uit de wijk. De Schuitenzandflat, ooit een thuis voor velen, bood nu ruimte voor een artistieke en menselijke dialoog over wat thuis betekent.
Tijdens ons verblijf spraken we met een diverse groep mensen die allemaal een unieke band hebben met de wijk. We ontmoetten buurtbewoners, wijkagent Ali, verschillende BOA's, Dennis – die we tegen kwamen toen hij zijn 3 honden uitliet–, en Kim van Kans en Kunst, waar kinderen uit de wijk gratis kunnen knutselen. Daarnaast gingen we in gesprek met vertegenwoordigers van woningcorporaties die betrokken zijn bij de transitie van de wijk.
De gesprekken waren intiem en veelzijdig: van dromen over een veiligere en mooiere toekomst voor Delfzijl-Noord tot zorgen over de veranderingen die de wijk doormaakt. De ontmoetingen lieten zien dat, ondanks de verschillen, de wens om je ergens thuis te voelen en veilig te slapen overal centraal staat.
Deze residentie was een eerste stap in het verzamelen van hoe Nederlanders slapen. We vertaalde de dromen van de mensen die we spraken in een ruimtelijke dromenvanger. Waar mensen over piekeren schreven we op. En we maakte zelfs een serie polaroids in iemands slaapkamer.
In de ruimtelijke dromenvanger ontvingen we aan het eind van de residentie bewoners en geïnteresseerden uit de buurt. Daar maakte we hen deelgenoot van ons onderzoek. De residentie bevestigde hoe waardevol het is om juist nu – op een moment van verandering – stil te staan bij de stemmen uit de wijk. De Schuitenzandflat, ooit een thuis voor velen, bood nu ruimte voor een artistieke en menselijke dialoog over wat thuis betekent.
